x
De geur van meidoorn gemengd met een vleugje passiflora liet een spoor achter terwijl ze voorbij liep. Het was een dagelijkse last die was omgeslagen in een beminnelijke gewoonte. Zelfs de collega's raakten ervan in de ban. Een innerlijke kalmte golfde als het ware door het hele gebouw heen. Er was een minuut stilte terwijl de werknemers de plek en elkaars aanwezigheid in zich opnamen.271Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQ0LGhNfrF7
"Waarom is iedereen zo stil? Zo mooi is ze ook weer niet."
De stevige dame kwam tot een halt en draaide zich om. Ze bekeek het groentje van top tot teen. Een magere griet met een blik van arrogantie en minachting. Ze heeft veel gerekruteerde mensen als haar gezien, maar zo snel als ze kwamen gingen ze ook weer weg, dus ze besloot om de situatie te laten zoals die was, draaide zich resoluut om en liep verder.
Lopend door de gang hoorde ze achter zich mensen in actie komen en voor haar hielden stemmen abrupt op. Zij groetten haar beleefd terwijl ze voorbij liep, waren even stil en begonnen hun taken te verrichten. Toen ze bij het kantoor was aangekomen klopte ze op de deur met de punt van haar schoen. Ze wachtte niet op een bevestiging en liep naar binnen.
"Wie heb je nu weer ontslagen?" Haar baas keek uit het raam vanaf de 14e verdieping waar hij een mier begeleid zag worden uit het gebouw door tien zwarte gedaanten. Ze reikte hem de thee toe die intussen was afgekoeld. "Niemand."
Het aroma vond een weg naar zijn neus. Onmiddellijk voelde hij zich senang en nam een gulzige slok van zijn thee. Zijn mondhoek ging licht omhoog. Kuiltjes verschenen in z'n wangen terwijl hij naar het schouwspel keek.
Normaal gesproken kwam hij altijd somber over en was zijn gezicht strak. Mensen voelden zich ongemakkelijk, onwetend van hoe ze zich in zijn bijzijn moesten gedragen. Aan de andere kant wist ze precies waar haar baas naar verlangde en kon ze precies vertellen in welke bui hij was. Alleen nu leek het net of hij zijn hoge muren van beton had neergeslagen.
"Is er goed nieuws gekomen vanuit de onderzoeksresultaten?"
"Yara!"
"Sorry." Ze boog voorover, zoekend naar vergeving. Onnodige vragen stellen was een fout die haar eens de kop kon kosten. Zo zijn vele voor haar ontheven van de functie PA.
Hij wilde wat gaan zeggen, maar toen weerklonk het motto van hun bedrijf door het hele gebouw: "Tezamen, onvolmaakt, streven wij naar deugdelijkheid!!"
In het gebouw voor hem zag hij de weerspiegeling van honderd mannen en vrouwen. Ze stonden bij het raam en keken naar beneden, naar het groentje dat hun PA had bevuild met haar mond. De zin werd nog een keer opgezegd, dit keer luider en met meer animo. Allen zagen haar wegrennen uit angst en keerden terug naar hun werk. De baas ging hierdoor anders in zijn stoel zitten en realiseerde zich dat zij het bedrijf weer had opgeheven in glorie. Hij keek perplex naar haar. "Lees de agenda voor."
Ze schoot op en opende het mapje in haar hand. Eerst noemde ze een voor een de taken op, dan de voortgang van het bedrijf en tot slot de transacties. Ook al leefde men nu in een wereld waar alles gewoon te zien was op de computer, haar baas hield nog steeds van de traditionele aanpak. Het was een fenomeen waar Yara zich iedere keer over verwonderde.
Nacht was gevallen en bijna alle collega's hadden het gebouw verlaten. Alleen op de 14 verdieping brandde nog licht. Yara was teruggekomen met een andere kop thee voor haar baas, maar toen ze zijn kantoor binnenkwam was hij al weggegaan. Ze liep naar het raam en keek hoe zijn auto verdween in de verte. Haar baas deed waar hij zin in had, zelfs als het ten koste ging van anderen.
Ze nam een sip van de rooibos thee en zette de kop vervolgens op de hoek van de tafel. Daar stond ze aan het bureau, een moment van twijfel. Het getik op de klok klonk luider naarmate de seconden minuten werden. Ze zuchtte en opende het bureau la. Een dik boek bekleed met leer zat erin. 'Finance' stond er in grote letters op met daaronder het bedrijfslogo. Het was een dekmantel voor de talloze sudoku's die hij had opgelost op papier. Haar baas had een obsessie met cijfers die hem op de een of andere manier kalmte bracht.
Ze pakte het zware boek uit de la en plaatste het voor haar op het bureau. Haar hand streek vervolgens over de bodem heen totdat ze een klein touwtje voelde. Ze trok eraan en de la onthulde een geheim gedeelte. Met de andere hand haalde ze een bruin leren boek uit het zwarte gat. De rug was versierd met bronzen steentjes. Terwijl ze het vasthield, voelde ze zich schuldig dat ze zijn vertrouwen op deze manier had beschaamd.
Ze had dit boek zes weken geleden ontdekt. Het was 's avonds laat en haar baas was weer verdwenen zonder wat te zeggen. Zijn sudoku bundel lag echter nog op tafel, dus wilde ze het in de la zetten. Het bureau moest altijd voorbereid en netjes zijn voor de volgende dag. Dit was één van haar toevertrouwde taken als PA. Ze zag uiteindelijk het touwtje dat ze wilde wegtrekken en in de prullenbak gooien. Het plateau verschoof en daar ontdekte ze zijn geheim. Sindsdien, kon ze het gevoel niet loslaten. Ze draaide overuren, net zoals nu, wachtend op het moment dat het hele gebouw leeg was. In de doodse stilte draaide ze aan het driecijferige slot dat ze probeerde te kraken.
812. 813. 817. 828. Yara schoof de nummers naar boven. Bij elk nummer trok ze lichtjes aan het slot, maar het verroerde zich niet. Het maakte haar alleen maar gefrustreerder naarmate de minuten verstreken. Ze kon het slot er wel af rukken, maar ze wist dat ze discreet moest zijn. Elke verplaatsing, kras of breuk, als hij erachter kwam, zou hij haar te gronde richten.
Waarom moest ze zo nieuwsgierig zijn? En aan de andere kant, wat heeft hij zo te verbergen? Vele gedachten en gevoelens wemelde in haar op. De spanning was het grootst en ergst. Langzamerhand drong dit tot haar door en ze werd snel rustig, 'Dit is een vriend- en partnerschap van vijf jaar niet waard.'
Ze gaf het uiteindelijk op en besloot het dagboek te negeren, te vergeten. Zodra het moment daar was, zou hij haar dichterbij laten komen. Hij zou haar vertellen over het dagboek. Dit moest haast wel zo zijn. En zij zou zo verrast mogelijk klinken. Samen zouden ze de bladzijde omslaan naar een nieuw caput in het leven.
Deze verbeelding alleen al, was het wachten waard. Ze liet het slot los. Haar ogen volgden een zilveren object dat naar beneden ging. Een hard geluid verbrak de stilte en galmde door het kantoor. Haar ogen werden groter. Het slot was gevallen. Ze had de code gekraakt!
***
Hij was nog niet helemaal uit de auto gestapt, maar hij boog instinctief voorover. Een grote hand werd op zijn schouders geplaatst. Hij keek op naar zijn baas, tevens beste vriend, die hem succes wenste met de nachtdienst. Daarna liet hij hem los en Jun kon gemakkelijk met zijn laatste been uit de auto komen. "Hoe was werk, Micah?"
"Zorg ervoor dat Yara op tijd naar huis gaat," zei zijn baas botweg.
Jun merkte de afstand groter worden gedurende de afgelopen zes jaar, maar hij was niet voorbereid op dit moment. Het voelde alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg. Zijn beste vriend behandelde hem net als alle andere. Hoe kon hij, terwijl Jun altijd voor hem klaarstond? Zijn ogen werden alleen maar groter van ongeloof.
Als Micah zo deed, kon hij met gemak het spel meespelen. Meteen nam hij een andere en wat professionele houding aan. "Werkt ze weer overuren? Is het niet té verdacht?"
De baas was al op weg naar zijn auto en draaide zijn hoofd. Een korte knik, toen liep hij weer verder. Jun pakte zijn sleutels en zaklamp. Het laatste wat hij hoorde, voordat hij de trap op ging, was het scherpe geluid van slippende banden tegen het gladde asfalt.
Hij liep geluidloos door de gangen. Alleen de rammelende sleutels en het felle licht konden zijn aanwezigheid verraden. Elke nacht checkte hij elke verdieping en afdeling, zelfs de persoonlijke ruimtes. Bijna elke verdieping had twee afdelingen en tot wel vijf privéruimtes. Met zo'n groot gebouw was het bijna onmogelijk om alles zorgvuldig te controleren in zijn eentje, maar sinds de baas zijn terugval deed hij alles om zijn zorgen lichter te maken.
Hij was in een half uur tijd al aangekomen bij het atrium op de achtste verdieping. Het liefst wilde hij meteen naar de hoogste verdieping, naar het kantoor, en zien wat Yara uitspookte. Hij wist dat het niet veel zou uitmaken als hij zijn werk zou afraffelen. Met zo'n hoge en geavanceerde beveiliging gebeurde er zelden wat spannends. Toch besloot hij om grondig langs de laatste dozijn afdelingen te gaan.
Tien minuten. Een recordtijd. Hij stond aan het begin van de trap en keek recht tegen het kantoor. Jun twijfelde geen moment en liep er naartoe. Hij hield zijn sleutels vast en zijn zaklamp deed hij uit, vastbesloten om rapport uit te brengen als Yara over de streep ging. Ondertussen, wenden zijn ogen aan het donker en hij keek om zich heen. Niks verdacht was hier op de registratie afdeling te zien, dus hij keek weer vooruit en versnelde zijn pas. In tien stappen was hij bij de deur aangekomen. Hij duwde de klink omlaag en zwaaide de deur met veel geweld open. Hij kwam oog in oog te staan met de geschrokken PA die in het verlichte duister een boek in handen had.271Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ2DOO160PIH
