I’ve never been regretful my entire life. I am aware of my actions and the choices I make, including the possible risks that might happen.
But this past few days. Hindi ko na alam.
After having a bet with my gay cousin Luther days ago, about our chemistry professor who’s arrogant and rude but hot and mysterious?
I feel so weary.
Nagpustahan kasi kami ni Luther na kapag nakuha ko ang mobile number ng professor galing sa kanya mismo.
Ibibigay ni Luther sa akin ang racing car niya pero kapag hindi ko nakuha, ibibigay ko ang Ford Ranger ko sa kanya.
Kaya sa ngalan ng kotse, gagawin ko ang lahat para magpa-pansin at makuha ang number ni Sir.
Even when I don’t like his subject. Even when I’m not a genius at all.
Our chemistry professor is Hector Archie Rodriguez.
Sa karanasan ko sa mga ganoong bagay, alam kong madali lang.
Pero bakit kapag kaharap ko na siya parang ang hirap-hirap?
He’s just four years older than us. Fresh from Cebu City in Visayas.
He said it on his first day na part time professor lang siya kaya siya napadpad rito and he’s just doing his friend a favor.
Ang mga Rodriguez ang pinakakilala bilang business tycoons’ ng bansa.
Our professor doesn’t seems to look like a business man tho. He seems mysterious and quite hard to predict.
He’s dripping hot, sexy, masculine and truly eligible. Smart ass and a very good-looking man. He is indeed every woman’s dream.
Ayoko nang pangarapin pa ang maangkin siya. Dami ko nang kapareho ng pangarap if ever. Pero, type ko siya.
Like imagine? Your professor, a son of a very well know business man. Rich. Handsome. Mysterious. Hot. Eligible. Tapos araw-araw mo halos nakikita.
Parang maagang pa Christmas gift yun!
No wonder maraming babaeng nagpa-enroll sa university namin ngayong 2nd semester at marami ring babae ang halos pumapasok sa klase kahit hindi naman nila schedule.
Nagtataka lang ako why he didn’t took business since pamilya naman sila ng mga negosyante. But well, I’m sure he has his own reasons.
“Tammy. Two days na ha, may balak ka pa bang kunin ang number niya?” Si Luther.
Nasa library kami ngayon, naghahanap ng libro para sa history class mamaya dahil may oral.
Hinihintay lang ako ni Luther makahanap ng librong katulad ng sa kanya.
“Chill ka lang. Humahanap pa ako ng tyempo, hirap kasing dumiskarte sa taong misteryoso masyado,” sabi ko.
“Humahanap ng diskarte o nawawalan ng pag-asa dahil sa sobrang sungit niya?” Pandududa niya.
Tinignan ko siya. “Wala ka bang tiwala sa skills ko?”
“Sa skills ng spacious mong brainlalu? Wala. Pero sa beautiness mo? Meron, malaki!” Binatukan ko kaagad siya.
Parang ambobo ko naman pakinggan don.
“Pero girl, kapag talaga nakuha mo mismo sa kanya yung mobile number niya aba’y ikaw na talaga! Kung di mo madaan sa talino, idaan mo sa ganda!”
Natatawang sinipat ko siya dahil baka palabasin pa kami rito dahil sa ingay niya.
“Syempre, sabi nga ni Tita Sab, ganda lang ang ambag ko sa mundo!”
Sabay kaming natawa.
Ang totoo nyan, hindi ko na alam, parang ang hirap lang pahabain ang conversation namin kung sa una pa lang, pinuputol na niya agad.
Well, sinubukan ko na ang plan A last week sa parking lot after ng class naming, pero talagang walang effect!
I was so desperate to have Luther’s racing car dahil alam kong hindi ako bibilhan ng sasakyan na ganoon nila Daddy.
He was walking fast that time with his MacBook on his left hand and car key on his right when I reach for him.
It was around seven in the evening.
“Sir Arch!”
ns 15.158.61.5da2
