Hij verloor hoogte. Op het paneel voor hem flikkerden overal lampjes, en de cockpit tolde in het rond als een op hol geslagen draaimolen. Hij had de alarmbel niet nodig om te weten dat hij in de problemen zat. Hij had het geweten zodra hij de leegte om zich heen had gezien.
Vloekend, vechtend tegen een gevoel van paniek, drukte hij de hendel naar achter om vaart te mnderen. Het vaartuig schokte en trilde, worstelend met de zwaartekracht. Het kabaal was oorverdovend.
"Heel blijven, schat," wist hij uit te brengen, ook al waren zijn kaken opeengeklemd. De grond onder zijn voeten scheurde open. "Heel blijven, jij..."
Hij stuurde naar het oosten en vloekte opnieuw toen hij zag dat zijn vliegtuig onherroepelijk in het gat gezogen zou worden, wat hij ook deed.
De lichten in de cockpit gingen uit. Alleen de lampjes op het paneel bleven wild flikkeren. Zijn vliegtuig kwam in een spiraal terecht en tuimelde omlaag. Nu werd het licht wit, heet en fel. Instinctief hief hij een arm om zijn ogen te beschermen. Door de plotselinge druk op zijn borst kon hij alleen nog maar naar adem happen.
Kort voordat hij het bewustzijn verloor, herinnerde hij zich dat zijn moeder had gewild dat hij advocaat zou worden. Hij had echter willen vliegen.
Toen hij bijkwam, draaide hij niet langer - het was een vrije val. Hij wierp een blik op zijn instrumenten en zag dat de cijfers snel terugliepen. Door de druk zat hij vastgekleefd in zijn stoel, maar hij zag nog net de ronding van de aarde. Wetende dat hij elk moment het bewustzijn kon verliezen, schoot hij naar voren om over te schakelen op computerbesturing. Hij wist dat hij dan automatisch in een onbewoond gebied zou neerkomen.
Misschien, heel misschien, zag hij de zon nog een keer opkomen. En hoe erg was het nou helemaal om advocaat te zijn?
Hij zag de wereld op zich af komen, blauw en groen en prachtig. Naar de hel ermee, dacht hij. Achter een bureau zou hij dit nooit zien.
ns 15.158.61.7da2
