თევზაობა არ არის ჰობი, ეს ავადმყოფობაა. ნამდვილი მეთევზე იმით იცნობა, როგორ ჰყვება. თუ ექვსგირვანქიანი წვერას აღწერისას ფეხზე წამოდგა, ხელები გაშალა და ოთახის მთელ სიგრძეზე გადახტა, არ ყოფილა ნამდვილი მეთევზე, მაგრამ თუ მღელვარებისგან ხმა უწყდება, ცრემლი სდის და მთელ ტანში ჟრუანტელი უვლის - ჩვენიანია. ნამდვილი მეთევზეები მარტონი არიან თავიანთ ავადმყოფობასთან, როგორც ჩინელები - ოპიუმის ჩიბუხთან. მზისა და ქაშაყის ქერცლიდან არეკლილი სინათლის წყალობით სახეზე სიცხიანივით ადევთ წითელი ფერი. ერთმანეთთან კომუნიკაციას ჩუმი და დეტალებამდე გათვლილი რიტუალით ამყარებენ. სძულთ ხმაური - თევზების მტერი. თუ რომელიმე მათგანს, ბართან მჯდომს, მძიმე ნაბიჯით მიუახლოვდებით, მოგიტრიალდებათ და გეტყვით: „ფრთხილად, თორემ კაპუჩინოს გამიქცევ!“ შინ მოსიყვარულეები არიან, თუმცა გული სხვაგან მიუწევთ. მეთევზეთა ცოლები, მდუმარე გმირები, მოთმინებით იტანენ აბაზანაში მოფართხალე უზარმაზარ კობრს, სასადილო ოთახში ჭიაყელების შემოსევას და მაცივარში ნორვეგიული ვეშაპმჭერების მსგავსად შეტენილ ტონობით თევზს, რომელსაც არავინ ჭამს.
მეთევზეთა შვილების მეხსიერებაში წყალგაუმტარი მწვანე ჩექმებით დილაბნელზე სადღაც მიმავალი მამის ხატია აღბეჭდილი. სკოლაში თავისუფალ თემაში წერენ: „მე ობოლი ვარ, მამაჩემი მეთევზეა“. ათი წლის ასაკში კი მემკვიდრეობითი დაავადება შეუბრალებლად დარევთ ხელს. სასოწარკვეთილი დედა ხედავს, როგორ უზის მისი შვილი ჰიდროგრაფიულ რუკებს, სანამ მისი თანატოლები „პლეიბოის“ ათვალიერებენ ან ჩუმად როგორ მიიპარება პარკში და გუბურაში კომანდორივით გასივებულ წითელ თევზებს იჭერს, სანამ ერთ დღესაც მამისეულ ანკესს არ დაავლებს ხელს. საკუთარი მწვანე ჩექმებიც აქვს, იდიოტური ბერეტიც, ლერწამიც და ჯალამბარიც. ზღურბლზე მდგომი დედა ცხვირსახოცით ხელში აცილებს შვილს და მის თვალებში მამისეულ არაამქვეყნიურ გამომეტყველებას ხედავს. მეთევზე დაიბადა.
ბუნებაში მეთევზეთა ერთმანეთისგან მკვეთრად განსხვავებული სახეობები არსებობს. ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებულია გასტრონომიული მეთევზე. ათიდან ცხრა შემთხვევაში მისი გვარია „ბუზი“ და სხვებისგან იმით გამოირჩევა, რომ ჩვეულ აღჭურვილობასთან ერთად თან დააქვს საუზმის კალათაც, იგივე ბუზის კალათა. ბუზის კალათა ექვსსულიანი ოჯახის ნუტრიციულ მოთხოვნილებებს პასუხობს. მასში ბევრნაირ კერძს ნახავთ, მაგრამ ყველაზე ხშირად - ცივ კატლეტს და შუშხუნა ბორდოს. გასტრონომიული მეთევზე, როგორც წესი, თავისი კალათის ნახევარს დილის ხუთ საათზე მანქანაშივე ითვისებს. ადგილზე მისული, ლერწამს წყალში ჩაკიდებს და ჭამას აგრძელებს. მთელ კალათს მოასუფთავებს, მერე სატყუარად წამოღებულ პოლენტასაც დააყოლებს, მდინარეში ჩაცივებულ ღვინის ბოთლს გამოცლის და იძინებს. როდესაც იღვიძებს, ძუას ახვევს და უახლოეს რესტორანს მიაშურებს ტაფამწვარის საჭმელად.
შემდეგი სახეობაა მოძრავი და ფიზიკური გამძლეობით გამორჩეული ნერვიული მეთევზე. ის დინების საპირისპირო მიმართულებით მიუყვება მდინარეს, წუთში ოც მეტრს გადის და იგინება, რომ ვერაფერი დაიჭირა. მდინარეზე გადადის და გადმოდის, ქვებზე ეცემა და კისრამდე სველდება. შეუძლია, ორი საათი იფაფხუროს კარგი ადგილის საპოვნელად, საიდანაც უკეთესს დაინახავს. ასეთ მეთევზეებს ყველაზე უცნაურ პოზებში წააწყდებით: ლერწმის ღობიდან მკლავგამოჩრილს, ხეზე ამხედრებულს, ბეჭებამდე წყალში მდგომს, მაღლა აშვერილი სიგარეტიანი ხელით. ანკესს ყველა მიმართულებით ისვრიან იმ ტბის შუაგულიდან ორასი მეტრის რადიუსში, რომელშიც თევზის ნახტომი დალანდეს. ამ სახეობის მეთევზის კიდევ ერთი თავისებურებაა „სატყუარას“ მანია, რაც წყალში ჭიების მუჭობით ყრით გამოიხატება. რაც უფრო იმატებს მღელვარება, მით უფრო იზრდება სატყუარას ულუფაც. შუადღემდე ნერვიულ მეთევზეს წყალში ტონობით ჭიის და პოლენტის მთელი მთის გადაყრა შეუძლია. თუ არც ამან გამოიღო შედეგი, ნერვიული მეთევზე სენდვიჩების, კარამელის, მაჯის საათისა და ქორწინების ბეჭდის სროლას იწყებს. თან ისევ მიდის დინების საპირისპირო მიმართულებით, მდინარეს კვეთს, ქვებზე ეცემა და ძუას ქაჩავს. შუადღისას ის 130 კილომეტრითაა დაშორებული მანქანას. ხმაურიანობისა და დაბალი პროფესიული ღირსების გამო ეს სახელობა სხვა მეთევზეებს მოძულებული ჰყავთ.
გადაშენების პირას მყოფი კიდევ ერთი სახეობაა ჩალისქუდიანი მოხუცი. ეს გახლავთ საშუალო სიმაღლის ხანში შესული კაცი დამახასიათებელი ქუდით და ვარდისფერი მაისურით. ის მცირე შიდა დინებებს მიჰყვება და, როგორც წესი, შუადღისას, ზუსტად თქვენ გვერდით იწყებს თევზაობას. თქვენ დილის ხუთი საათიდან გიკავიათ პოსტი და უკვე ამაოდ მოსინჯეთ ყველა სატყუარა, რომელიც მაღაზიებში იშოვეთ, მოხუცი კი ძველ ჭუაზე პურს წამოაცვამს, ამოიყვანს სამკილოიან კობრს და მიდის. გამოცხადება ზუსტად ერთი წუთი გრძელდება.
უკანასკნელი სახეობა მრისხანე მებრძოლია: ეს არის წელამდე წყალში მდგომი მეთევზე, რომელიც ბორგავს, ყვირის, იგინება და ექაჩება ძუას, რომლის ბოლოზე რვაფეხაც შეიძლება იყოს და კარიერის მუხლუხოც. ხიდიდან მას ორმოცდაათამდე ადამიანი ადევნებს თვალს, რომლებიც ჩამოთვლილთაგან ერთ-ერთი ალბათობის გამართლებას ელიან:
1. მებრძოლი კარგავს თევზს და აცხადებს, რომ „15 კილო მაინც იქნებოდა“;
2. იჭერს ნახევარგირვანქიან, თუმცა ძალიან დაკუნთულ თევზს;
3. მოინადირებს მეორე მებრძოლის ანკესს, რომელიც ტბის მეორე ნაპირიდან იბრძვის.
გაითვალისწინეთ: ალბათობა იმისა, რომ მებრძოლი დიდ თევზს დაიჭერს, არ არსებობს (და ეს ხალხმაც იცის).
http://blog.ug.edu.ge/ge/post/stefano-beni-namdvili-metevze637Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0cTEHQZvAV
